DE OVERVAAREN DAAGLIJKSCH

Half uur je stoep staan vegen in de kou terwijl het 
er van achteren weer bij sneeuwt. Opgeven, neus afvegen 
en dan naar binnen, camera pakken en weer naar buiten. 
Vol moed trotseer je de witte massa, tot over je enkels 
diep gezakt naar het park. Het geluid van schrapende 
scheppen over de stenen, gegil van kinderen die links 
en rechts uitglijden. Een fietser realiseert zich te 
laat dat het niet verstandig is om al rijdend een 
sneeuwbal te gooien naar zijn beste vriend, tja - daar 
lig je dan, huilend en terecht. Je banjert door - die
bruin leren schoenen uit Italië zijn niet gemaakt voor 
de sneeuw, in Italië sneeuwt het bijna niet, dus voor één 
keertje mogen ze nat worden - het moet maar. Er staan 
mensen op het ijs, je staat er schaapachtig naar te 
kijken en denkt na. Dan toch maar het besluit om er ook 
op te springen, al is het maar voor dat jesus-gevoel.

Nou, daar sta je dan. Je broekspijpen ondertussen 
bevroren en je sokken zijn nat. 

Het is eindelijk winter.